Wednesday, April 15, 2015

जब तुम मेरा ख़त पढ़ोगी .. गुलजार

गुलजार साब की एक ताजा नज्म..
जब तुम मेरा ख़त पढ़ोगी
अल्फ़ाज़ के वक्फों में बैठा मैं देख रहा होंगा तुमको पढ़ते-पढ़ते भवें चढ़ेंगी एक बार तो फिर होठों के कोनों पर एक हल्की सी मुस्कान आकर रुक जाएगी
और तुम्हारी आदत को मैं जानता हूं
छोटी सी ज़बां होठों पर आकर फिर ग़ायब हो जाएगी फिर सांस की लय में फर्क़ आएगा दरवाज़े की जानिब मुड़कर देखोगी कोई आया तो नहीं
फिर पढ़ने लगोगी, शिकन माथे की और गहरी हो जाएगी
आहिस्ता आहिस्ता आंखों में भर आएंगे आंसू
आंसू पोंछ के कुछ जुमले दो बार पढ़ोगी
कि आंसू लफ्ज़ों के वक्फों में आकर टपकेंगे अब इससे ज़्यादा क्या समझाऊं दोनों एक फ़लक पर हैं हम
शाम की सुर्ख शफ़क़ हूं मैं, तुम सुबह की लाली हो तुमहें तो फ़लक़ चढ़ना है अभी मैं कुछ देर में ओझल हा जाऊंगा
इससे ज़्यादा क्या समझाऊं …?

जेव्हा तू माझे पत्र वाचशील
शब्दात बसलेला मी तुला बघत असेन
वाचता वाचता तुझ्या भुवया एकदातरी वर जातील
नंतर ओठांच्या कोपर्यातून हलकेसे स्मित
येउन थांबेल
आणि तुझी सवय मला माहिती आहे
एखादा छोटासा शब्द ओठांपर्यंत येउन गायब होईल
नंतर श्वासाच्या लयीत फरक जाणवेल
दरवाजाच्या दिशेला वळून बघशील
कोणी आलेले तर नाही
परत वाचू लागशील ; कपाळावरील आठी अजून खोल होईल
हळू हळू डोळ्यात आसू भरून येतील
आसवे पुसून काही ओळी दुसर्यांदा वाचशील
परंतु आसू शादांच्या ओळींवर पडतील
आता ह्या पेक्षा काय समजाऊ कि आपण दोघे एकाच क्षितिजावर आहोत
संद्याकालच्या सूर्याची आभा आहे मी ; तर तू आहेस उगवत्या सूर्याची लाली
तुला क्षितिजावर चढायचे आहे ; तर मी थोड्याच वेळात अदृश्य होईन
ह्या पेक्ष्या जास्त काय समजाऊ?